De tempel was gebouwd op een eiland en had wel duizend klokken.
Grote klokken, kleinere klokken, klokjes gevormd door de meest bekwame handwerkmensen in de wereld.
Wanneer een wind waaide of een storm woedde, zouden al deze klokken weerklinken in een harmonie, een symfonie, die het hart van de hoorder in extase zou brengen.
Maar door de eeuwen heen zonk het eiland in de zee en met het, de tempel met de tempelklokken.
Een oude legende vertelt dat de klokken doorgingen met weerklinken, onophoudelijk en zouden kunnen worden gehoord door iedereen die heel aandachtig luisterde.
Geïnspireerd door deze overlevering, reisde een jonge man, duizenden mijlen, vastbesloten om deze klokken te gaan horen.
Uiteindelijk vond hij het dorp en hij werd naar een oude wijze man gebracht (de sleutelbewaarder).
Deze oude man luisterde naar het enthousiasme en het verlangen van de jongeman en bracht hem naar de plek waar hij de klokken zou kunnen horen.
De jongeman zat dagenlang aan de kust tegenover de plek van het verdwenen eiland en luisterde met al zijn macht.
Maar al wat hij kon horen was het geluid van de golven, van de zee.
Hij stelde alles in het werk om het geluid van de golven, van de zee weg te duwen.
Maar zonder baat; het geluid van de zee, leek de wereld te overstromen.
Hij bleef voor weken bij zijn taak. Wanneer hij ontmoedigd raakte, luisterde hij naar de woorden van de dorpsautoriteiten die met animo spraken over de legende van de tempelklokken en over degenen die hen hadden gehoord en bewezen dat de legende waar bleek te zijn.
En zijn hart was weer in vuur en vlam als hij hun woorden hoorde……
enkel om weer ontmoedigd te raken wanneer weken van verdere inspanning geen resultaten opleverde.
Tenslotte besloot hij de poging op te geven. Misschien was hij niet bestemd om de klokken te horen.
Misschien was de legende niet waar.
Hij voelde dat hij alles had gegeven. Met een zwaar hart ging hij langzaam terug naar het dorp en met tranen in zijn ogen ging hij afscheid nemen van de vriendelijke, oude, wijze man.
De oude man sprak “Ik kan begrijpen dat je het opgeeft. Het is geen eenvoudige taak en niet voor iedereen weggelegd. Maar ga alstublieft voor je weggaat nog één keer terug naar de kust, naar de plek waar je zoveel tijd hebt doorgebracht en bedankt de natuur dat ze voor je heeft gezorgd.”
En dus ging de jongeman terug naar die plek aan de kust om afscheid te nemen, het was zijn laatste dag.
Hij bedankte de frisse waterstroom en de struiken en de bomen voor hun bessen en vruchten. Hij bedankte de zee, de lucht, de wind.
En legde zich neer op het warme zand en voor het eerst luisterde hij naar het lied van de zee.
En hij bood geen weerstand aan dat geluid, die dag.
Binnen korte tijd ging hij helemaal op in het geluid en raakte er zo in verloren dat hij zich nauwelijks bewust was van zichzelf, zo diep was de stilte die het geluid produceerde.
In de diepte van die stilte, hoorde hij het!
Het getinkel van een klein klokje, gevolgd door een andere, en een andere, en een andere ….. en alras ieder van de duizend tempelklokken weerklonken in harmonie en zijn hart werd in vreugdevolle vervoering gebracht………..
In de diepte van de stilte van binnen kwam het tot stand…….
Doe het gewoon ……..
In de stilte is het …….
Oorspronkelijke bron: onbekend